Lisa en Hanne

Maar niet getreurd...

Toen papa vertrok had ik heel even om mijn kamer op orde te leggen, en toen kwamen Lisa en Hanne al aan in het station. Ze bleven het hele weekend om Sevilla (én mij natuurlijk) te bezoeken. Lisa is een vriendin die ik ken uit het vijfde jaar college en Hanne is haar zus. (foto: Hanne-Ruth-Lisa in de Reales Alcazáres)

Op vrijdag bezochten we de reales alcazares (In het paleis en de tuinen was het iets koeler dan in de rest van de stad), genoten we van een cocktail genaamd "Agua de Sevilla" (hier van moet en zál ik het recept bemachtigen: wat ik onthouden heb is dat hij onder andere bestaat uit: whisky, cointreau, cava, ananassap, een toefje slagroom en een beetje kaneel...) op een leuk terrasje.

We wandelden nog een beetje door het pittoreske Santa Cruz, waarna ik mij ging opfrissen op mijn kot. s' Avonds vond de eerste erasmusmeeting klaar en ik wou er helemaal klaar voor zijn. Vóór het moment van de waarheid aanbrak, mocht ik aanschuiven bij de paella-avond van de hostel van Lisa en Hanne. Het was een gezellige bedoening, waar we kennis maakten met leuke duitse en engelse toeristen.

Om 22h50 vertrok ik dan naar de Torre del Oro, alwaar de meeting ging plaatsvinden.

Nog nagenietend van de leuke vooravond snelwandelde ik dus naar de ontmoetingsplaats.

Daar aangekomen zag ik een heleboel jonge mensen, die blijkbaar al de spaanse gewoonte hadden overgenomen om iedereen 'dos besos' te geven wanneer ze beginnen praten.

Ik stond een tijdje te praten met franstalige Belgen, Spanjaarden, Fransen, Britten en véél Duitsers. Ik heb het gevoel dat ik hier dus niet enkel Spaans zal bijleren! Al bij al ging iedereen 'vroeg' naar huis, en bleven we nog over met een groep Leuvense studenten. Die bleken elkaar al een tijdje te kennen, maar ik besloot toch maar om nog met hen mee te gaan naar de Calle Bétis. Dé Place to be om uit te gaan volgens menig erasmusser.

Het was 2h30 op een vrijdag, en in tegenstelling tot een doorsnee vrijdag in een grote Belgische stad, was er overal maar weinig volk meer...

Dit viel tegen, maar na nog een uurtje praten en een drankje, was ik toch blij om te kunnen gaan slapen.

We hadden namelijk gepland om 's anderendaags de bus naar Cádiz te nemen, da's een leuk strandplaatsje aan de andalouzische kust. Ik nam lekker decadent, maar wél veilig een taxi naar mijn huisje om er de eerste nacht op mijn nieuwe kamer door te brengen. 5 uur later ging mijn wekker al over, en moest ik me klaarmaken voor een dagje aan het strand.

Met kleine oogjes kwam ik aan in het busstation, maar het werd niettemin een prachtige dag.

Wat was het lang geleden dat ik nog eens in mooie zee met prachtige hoge golven kon spelen!

Lekker lui lagen we een hele namiddag te zonnen. Na al die cultureel verantwoorde bezoeken eens schaamteloos genieten van zon, zee en strand! Zoals ik al zei genoot ik vooral van het water! Jaja, dat wil dan groot zijn en op erasmus gaan, maar amuseert zich nog het meest als ze het klein kind kan uithangen en in zee spelen!

's Avonds had de Hostel alweer een activiteit voorzien: eerst werden onze magen gespijsd in een heerlijke tapasbar, daarna werden we in een typisch spaans café verrast met een mooie flamencoshow. In tegenstelling tot het beeld van flamenco die je in de héél toeristische etablissementen krijgt, bestaat een écht flamencogezelschap uit minstens 4 personen.

De traditionele spaanse gitaar, de flamenco-zang, en in ons geval nog een mooie dwarsfluitspeler :-). Kers op de taart was een héél streng uitziende flamencodanseres, helaas had de batterij van mijn fototoestel me in de steek gelaten, dus heb ik geen angstaanjagende foto voor jullie in petto!

Zondags deden we het een beetje rustiger aan... Ik sliep uit, belde mijn broertje voor zijn verjaardag, en bleef rustig op mijn kot. Lisa en Hanne gingen de plaza España bezoeken en kwamen dan met ingrediënten voor spaghetti hierheen, zodat we eens de keuken aan een test konden onderwerpen. Resultaat: positief bevonden, we vonden het allemaal zalig om eens normale, niet-restaurant kost te kunnen eten!

's Avonds woonden we een traditionele Spaanse Corrida mee. Mijn gevoelens daaromtrent zijn nogal dubbel: Langs de ene kant vind ik het schandalig dat voor het plezier van enkele mensen 6 stieren op gruwelijke wijze worden afgemaakt. Het dier heeft geen ander lot dan rondlopen in de arena, en tevergeeft zich proberen te verweren tegen de toreadors met hun glitterkostuums.

Ik kon het dus niet opbrengen om, zoals veel mensen, enthousiast te applaudisseren en met witte doekjes te zwaaien als de stier omkwam!
Langs de andere kant kon ik ergens ook wel de schoonheid inzien van de sierlijke bewegingen van de toreadores, picadores, matadores, trocadores, of hoe ze dan ook mogen heten.

Ook de rituele sfeer errond heeft wel zijn charme.

Een dubbele ervaring dus, zoals ik al zei.

Ik ben blij dat ik het gezien heb, maar toch... Ik vind het niet koosjer dat deze praktijken bestaan, maar door er naar te gaan kijken ben ik toch ergens mee verantwoordelijk voor het bestaan ervan...

Nu zijn Lisa en Hanne ergens in Madrid, aan het wachten op hun vliegtuig, en heb ik er een rustige ochtend in mijn huisje op zitten...

Straks ga ik even informatie in de faculteit halen, zodat ik dan weet waar en wanneer mijn eerste les zal doorgaan... Ik denk dat ik me best op chaos voorbereid!

Un Saludo,

Ruth