El Niño con el Pijama de Rayas

Oorspronkelijk wou ik zaterdag samen met enkele meisjes (Aurélie, Camille, Sophie, Elena en Arianna)naar Huelva trekken. Allemaal stonden we plichtsbewust om 7h op, om tegen 8h tot de conclusie te komen dat het héél slecht weer ging zijn en blijven die dag.
En wat is nu het ideale plan bij regenweer? Juist ja, naar de bioscoop!

We besloten te gaan kijken naar 'El Niño con el Pijama de Rayas', of 'The Boy with the Striped Pijamas'.
Toen ik vertrok naar de film had ik geen flauw benul wat het onderwerp van die film zou kunnen zijn. Wat bleek? Het was een film over de jodenvervolging vlak voor het begin van WO II.


Centraal staat Bruno, het zoontje van een SS-commandant. Zijn vader promoveert binnen het leger en ze moeten Berlijn verlaten en ergens ver weg gaan wonen. Deze plaats ver weg blijkt in de buurt van een concentratiekamp te zijn. Bruno, die zijn vriendjes uit Berlijn mist, voelt zich eenzaam en popelt om kennis te maken met de kinderen die hij ziet uit zijn raam. Deze kinderen zijn natuurlijk joodse kinderen, en het 'dorpje' waar ze wonen is een concentratiekamp. Het is een film, die in het begin zacht lijkt, maar waar je telkens met je neus op hard feiten wordt gedrukt. Zo is er bijvoorbeeld een scène waarin Bruno op de schommel speelt, een beetje triest, maar heel hard wanneer je de rookpluimen in de achtergrond te zien krijgt.
Een aanrader voor wie niet van feelgood-movies houdt. Eén van de films die mij het hardst geraakt hebben ooit.

Ik vind het ergens wel fantastisch dat ik hier mensen heb leren kennen, met wie je eens kunt uitgaan, maar met wie je ook naar dit soort serieuze films kunt, je je er achteraf slecht over kunt voelen en erover praten. Geen gewoon leuk feestje, maar ook serieuze gesprekken mét een betekenis!

Voor de rest bestond deze week vooral uit naar school gaan.
Nu ik alle vakken gevonden gevonden heb die ik wil volgen én begrijp hoe de lessenroosters werken is het een beetje drukker geworden overdag. Vanaf volgende week zal ik dan normaalgezien naar alle lessen kunnen. Over een puzzel gesproken...
Gelukkig is in Leuven én hier mijn vakkenpakket goedgekeurd. Ook heb ik het geluk dat de proffen hier heel soepel en vriendelijk zijn. Ik moet hier namelijk voor één vak een aangepast programma volgen omdat dit in principe een jaarvak is. Maandag trok ik dus na de les mijn stoute schoenen aan om dit te gaan vragen aan de prof, en deze antwoordde onmiddelijk 'heel goed, ja dat gaan we regelen. Volgende week moet je na de les maar meekomen naar mijn bureau en zal uw programma klaarliggen'. Zalig gewoon! Ik had nooit gedacht dat dit zo vlot zou gaan!

Zo, ik laat jullie: boodschappen doen.
Besos,
Ruth

It's getting started

¡Hola a Todos!

Het schooljaar is voor mij maandag gestart (de lucky bastards van andere faculteiten beginnen volgende week pas) en ook de eerste erasmusparty is een feit.

Ik had me dus zo vrij gevoeld om zelf een lessenrooster samenstellen, maar blijkbaar had ik het toch nog niet zo goed begrepen, want tot twee keer toe stond ik te wachten aan een lege aula. Derde keer goede keer, dacht ik dan dus. Vol goede moed vertrok ik naar aula IV voor de les psicofarmacología. Zoals vaak, kwam ik te laat. Maar twee minuutjes dit keer en wat bleek?!

Ik was er alleen in de klas met enkele, tja euh, ijverige studenten - Jaja, dit land staat mij wel aan, te laat komen is hier een must :-).
Maarrrr - op dit moment bevinden we ons in een al beter gevulde klas, waar iedereen elkaar blijkt te kennen en uitbundig begroet met de typische 'dos besos'- toen na een half uur de prof nog niet was komen opdagen (20 minuten wordt hier nog normaal gevonden... da's wel wat anders dan het academisch kwartiertje in Leuven) stond iedereen recht, en ik dus ook. Jaja, weer geen les: mooi meegenomen, ik had namelijk de infosessie van het erasmuspresidium voor de boeg: In die sessie werd uitleg gegeven over de wekelijkste "fiestas" die zullen doorgaan in een discotheek dicht bij mijn kot (dus een keertje géén taxi!). Ze prezen ook hun culturele tripjes naar Portugal, Marroko EN Ibiza ("un visita muy cultural")aan. Jaja, de presis had wel gevoel voor humor!

Na de uitleg kwam ik twee meisjes tegen die ik had leren kennen in de jeugdherberg van Lisa en Hanne, en ben ik met hen, en een hoop anderen gaan eten en drinken in '100 montaditos'.

Dit is een populaire bar waar zowat alles 1 euro kost, en ze 100 verschillende sandwiches aanbieden: mmmmmmm!

Toen onze dorst gelest (De cerveza's en tinto's werden in halve liters geserveerd) en onze honger gestild was, was het hoog tijd om ons klaar te maken voor de Erasmusbienvenida-party. Deze ging zich aspelen in: jawel: Bar Casino.

Dit keer konden we dus wél binnen, en - de foto is een beetje onduidelijk- het feestje bleek zich dus af te spelen op een luxueus aangekleed terras.

Jaja, dit is en blijft hélemaal anders dan Leuven!

Het was een heel fijne avond, en het was dus met kleine oogjes dat ik 's anderendaags opstond om naar de les te gaan! Helaas of gelukkig stond ik aan de verkeerde aula, en ben ik na een half uurtje weer vreugdevol naar mijn bed vertrokken. De rest van de dag bestond nog uit véél siësta, les (!) en een poging ondernemen om Spaans te leren door tv te kijken, nietsvermoedend over het avontuur die mij die avond nog te wachten stond.

Ik had afgesproken op de plaza Nueva met Manuel, en terwijl ik op hem stond te wachten raakte ik aan de praat met een groep Amerikaanse uitwisselingsstudenten. Manuel liet een tijdje op zich wachten dus ik dacht: laat ik maar lekker avontuurlijk meegaan met deze groep nieuwe mensen! (Wees gerust, dat heb ik Manuel wel gezegd, die mij intussen wel al een tijdje had laten weten dat ze in 'la carboneria' waren, om naar een flamencoshow te kijken).

Zogezegd zo gedaan, en waar gingen we naartoe? De mij reeds goed vertrouwde Buddha Bar!

Het was een gigantisch drukke bende, maar ik heb mij fantastisch geamuseerd EN had voor één keer de gelegenheid om een taxi huiswaarts te delen, lekker voordelig én gezellig!

Vandaag heb ik lekker rustigaan gedaan. Ik ben gaan kijken in welke groep ik zit voor de taalcursus (tweede niveau: niet slecht, lijkt me). Een beetje rondgehangen in het historisch centrum waar ik al een tijdje niet meer geweest was, lekkere koffiekoekjes gegeten, genoten van de zon op het dakterras, ...

Tussen al dat luieren door echter, ben ik ook langsgeweest bij mijn erasmuscoördinator, heb ik zijn handtekening, en kan ik mij maandagochtend dus volledig regulariseren in de faculteit.

Ik ken geen enkele andere erasmusser bij wie dit zo vlotjes gegaan is, wat een meevaller!

(Hij heeft me ook eens uitgelegd hoe het uurroostersysteem werkt en zo, zodat ik niet meer aan lege aula's sta deze week!)

Vanavond ga ik vermoedelijk naar een Salsa bar, eindelijk leren Salsa dansen!

Hasta Pronto,

Ruth x

Over Citytrips, Paprika's, Clubs en les krijgen van Jezus...

Oepsie... Het is precies al een tijdje geleden dat ik jullie nog iets heb laten weten...
Bij deze: een inhaalmanoevre!
Hanne en Lisa vertrokken maandagmorgen weer naar ons vertrouwde Belgenlandje, maar ik bleef dus in Sevilla. Niet alleen echter, want diezelfde avond al landde Tinne in Sevilla Airport.
Met Tinne zit ik reeds mijn héle studententijd (jaja, de volle 2 jaar :-)) op kot.
Bij deze kan gesteld worden: Als Ruth niet naar het kot komt, komt het kot naar Ruth.
Haha, genoeg onzin (en opschepperij).

Het liep al reeds tegen de avond toen ik bij Tinne aankwam, temeer omdat ik, aangekomen bij de bushalte, merkte dat ik mijn portefeuille vergeten was en terug mocht keren... Dit had ten gevolge dat ik de volgende bus dan nog eens miste en dus een klein beetje in retard was. (Een bus missen is hier gelukkig lang niet zo dramatisch als in onze contreïen, er rijden er vrij veel, en ze hebben geen vast schema... Maar toch, dit kan op sommige momenten van de dag best vervelend zijn. Op zondag rijden er bijvoorbeeld maar weinig, en als je dán net te laat bent!)

Maar ach, Tinne kon toch wat tijd gebruiken om te bekomen van haar vlucht, vooraleer meegesleurd te worden door mij. Want ja, ik besef ten volle dat ik mijn wandeltempo overgeërfd heb van mijn oma (= snel!), en ja, ik besef ook dat dit GEEN goeie kwaliteit is als gids.
Maar goed, ik heb mijn best gedaan, tot hiertoe heb ik nog geen klachten gekregen!
We gingen eerst een hapje eten, en deden dan een wandeling langs de nachtelijk Giralda en gingen tapas eten (eerlijk: at IK tapas, immer hongerig als ik ben) in de pittoreske Santa-Cruz-wijk. Dag 2: vermoedelijk de enige dag dat ik 's ochtends ('s middags) op tijd ter plekke geraakt ben.
Omdat ik hier niet alleen ben om toerist te spelen en te feesten, brachten we even een bezoekje aan mijn faculteit, om daar de nodige informatie te verzamelen. Ginder kreeg ik twee dingen: een boekje met ALLE informatie, en een standje omdat ik haar niet in het Spaans te woord kon staan. Tja, ik begrijp wel Spaans, alleen het hare niet! Aan een universitair persoon durf je nu eenmaal niet vragen: "Sorry, maar kunt u alsjeblieft een beetje beter articuleren?".

Hiervan bekomen deden we zoals alleen vrouwen dat kunnen: winkelen! Zonder iets te kopen dan nog... Heel weinig winkelbuurten kunnen me hiertoe verleiden, maar Sevilla...

Rond een uur of 6 kwamen we wel tot het inzicht, dat het eigenlijk wel zo hoort om nog wat cultuur tot ons te nemen, dus gingen we richting plaza España.
(op de foto zie je een stukje van de fototentoonstelling in de avenida de constitucion, waar we passeerden)
Omdat deze plaza ons wel beviel besloten we nog een andere te proberen: het plaza Americana in Parque Maria Luisa. Daar zaten wel heel interessante vogels in de bomen: Paprika's!
Heb jij er ooit al van gehoord? Ik dus wel: zo'n beesten die je nazeggen als je praat...
Oei neen... Juist ja, die hebben een andere naam...
Opmerkelijk genoeg zaten in dit park dus groene papegaaien, gewoon in een boom.
En al even opmerkelijk: dit associeer ik dus blijkbaar alweer met eten. Paprika's...

De plaza Americana dus, heel mooi bij valavond... Bekijk zeker eens de foto's in het album want daar staan er natuurlijk meer!
Dag 3:
Al die cultuur kon ons wel bekoren (al gingen we 's avonds toch minder cultureel verantwoord eten bij Mc Donalds) dus besloten we ermee verder te gaan. De must voor elke toerist: De Reales Alcazares. Ik hoor u al denken: Is die Ruth daar niet nog al eens geweest? Ja, correct, dit was mijn vierde keer... Wie zal mij overtreffen? Het is echt een prachtige plek: het prachtige moorse paleis, omringd door het magnifique park.

Ik kan er niet genoeg van krijgen: temeer omdat ik er veel foto's kan maken. (Mijn streefdoel is zoveel mogelijk toeristloze foto's maken, en daar kan je wel een tijdje mee bezig blijven!)


In de namiddag werder we alweer naar de winkelstraat gelokt. Ik had de ochtend/nacht ervoor een uitnodiging voor het verjaardagsfeestje van Gitte gekregen, met achteraf een feest in Casino. Pas tegen drie uur in de namiddag begon tot mij door te dringen: "Een feestje in "een casino", daar mag je waarschijnlijk niet met gescheurde all stars binnen". Om toch maar zeker te zijn stuurde ik een smsje naar Gitte. Als antwoord kreeg ik: "Laat u maar volledig gaan, want als het feestje is in bar casino (ah, dus toch niet in een echt casino, zoals ik oorspronkelijk dacht) haalt iedereen zijn mooiste kleedje uit zijn valies".

Dit had tot een paniekaanval kunnen leiden, maar gelukkig had ik Queen of Shopping, Tinne, bij me. Vol goede moed begon onze tocht door de winkelstraat. Die zonk me toch wel vaak in de schoenen... wat schoenen betreft. Het kleedje ging nog wel vlot. Ik vond een deftig exemplaar, maar toch, het is zwart met witte bolletjes, net vrolijk genoeg om me er nog goed in te voelen.
De slag om de schoenen duurde tot 21h... Tot de winkel zijn deuren sloot dus.
Leve de Spaanse openingsuren, anders... Ja euh, dan was ik op blote voeten moeten gaan vrees ik!

23h kwam ik toch eindelijk aan op het bewuste feestje, waar gelukkig toch nog een pizza in de oven stak. Enkele uurtjes later vertrokken we met de hele groep richting "bar casino". Vol spanning kwamen we daar aan. Wat bleek: er was helemaal geen erasmusfeestje.
De groep splitste zich een beetje op: Met een groep van 4 Belgen, een Italiaanse, een Poolse en een Duitse gingen we naar de club ernaast.
Ook wel een spannende ervaring. Je moest er wel 10 euro ingang betalen, maar in ruil daarvoor kreeg je een drankbonnetje. Gelukkig kon je er alles mee vragen wat je wou, dus ik heb dan voor een lekker dure wodka Red Bull geopteerd (ook al de eerste keer in mijn leven... Wat een ervaringen!). De club zelf was echt door en door nice, helemaal in openlucht, met prachtige bars... Ik keek mijn ogen uit. Wat het feestje betreft: het was een hip-hopparty die avond, dus met mijn mooie zwarte bolletjesjurkje was ik wat men noemt: hopeloos wrong dressed. (ja, nu dringt het tot mij door dat men dit misschien helemaaal niet zo noemt, maar als u een beter woord weet, voel u dan zo vrij om me dit te melden).
Wrong dressed dus, maar ach, ik heb mij goed geamuseerd... ik heb veel kunnen dansen en een paar nieuwe mensen leren kennen, top!

Dag 4:
Omdat ik zin had in een normale maaltijd, en ik me genoodzaakt zag om een beetje research naar mijn vakkenpakket te doen, vroeg ik of Tinne niet gewoon hierheen kon komen.
We kookten een heerlijk maal. (het was nét te eten). En moesten daarna alweer opsplitsen omdat ik de erasmus welcome day voor de boeg had.

De bus bleek er heel wat langer over te doen dan verwacht. Dus om half vijf (wanneer het normaalgezien ging beginnen), stond ik aan de bushalte, op nog een heel eind wandelen van de bewuste aula verwijderd. Gelukkig kwam ik daar twee Italiaanse makkers tegen, die ook te laat waren. Wij vatten dus vol goede moed de tocht aan, en kwamen dus 40 minuten te laten aan in de aula. Even was ik in paniek en dacht: ohnee, het is al voorbij... Maar al snel bleek dat we nog op tijd waren. Dubbel geluk dus: nog ruim op tijd (10 minuten later begon de sessie pas) en 2 vrienden erbij.

Na de welkomssessie ging ik mee met de groep van daags ervoor, en gingen we gezellig iets drinken op de Alameda de Hercules; een groot plein met veel cafeetjes.
Ik bleef er plakken en 's avonds gingen we alweer uit naar een andere discotheek: Buddha Bar.
Weerom een heel hippe plaats, en op wonderbaarlijke wijze geraakte ik er binnen mét gescheurde All Stars én een short waarop ik eigenlijk al pizza gemorst had!
Enkele uren later hoorde ik dat een ander meisje niet binnenmocht met sportschoenen...
Raar hier in Spanje, dat uitgaansleven!

Dag 5: Ja, ik geef het toe: ik voelde mij na een hele nacht uitgaan niet zo lekker: dus terwijl Tinne op haar eentje nog eens de winkels ging verkennen en wat wandelen door de stad, lag ik ruim 3 uur siësta te houden in mijn nog niet zo vertrouwde Spaanse bed.
's avonds kwam het wel weer goed, we gingen wat wandelen, iets eten en daarna nog iets drinken op de alameda.
Toen ik onderweg naar mijn kot was, kwam ik twee sloveense meisjes tegen, waarmee ik een volledige Spaanse conversatie voerde... Voor het eerst begon ik eens "het erasmusgevoel" te krijgen waarover ik al veel gehoord had.

Dag 6: Bezoek aan de Giralda, groentjes en fruit bijtanken in Fresc Co, een "Buffet Libre" alwaar je dus zoveel kunt eten als je wilt: het is vooral genieten van hun koud buffet: véél groentjes en koude pasta. Erna brachten we een bezoekje aan het Casa de Pilatos: mooi!

We gingen in de vooravond nog wat wandelen en erna maakten we ons klaar voor alweer een avondje Buddha Bar. (maar nu met Tinne, en enkele andere erasmussers).
Omdat het weekend was stonden we wel vooral te dansen tussen 'werkmensen', en de Spanjaarden, tja, die zagen zich genoodzaakt om alle clichés te bevestigen! Onze blonde haren werkten als een magneet, ze waren niet bij ons weg te slaan... bah!

Dag 7: Zondag: we deden een beetje rustig aan... Tinne sliep lang uit, ik hield een lang Skype-gesprek met het thuisfront. Erna gingen we wandelen, en ging Tinne een corrida zien, en ik wat tekenen langs de oever van de Guadalquivir. 's avonds gingen we nog eten, drinken, en héél lang praten, waardoor het toch een zwaar afscheid was.

De eerste lesweek

Maandag: "La prueba de Nivel". Een taaltest dus om te bepalen op welk niveau ik Spaanse les moet volgen. Donderdag zal een lijst uithangen, en kan ik dus gaan kijken op welk moment en op welk niveau ik les zal volgen. Thuisgekomen bleek ons nieuwe kotgenootje aangekomen.
Ze heet Rosa, is 18 en gaat dus voor de eerste keer op kot. Ze volgt een soort module om styliste te worden, naar wat ik begrepen heb is dat een beetje vergelijkbaar met een 7e jaar bij ons, maar het gaat toch nog meer naar hogeschool toe. Het is wel aan een middelbare school verbonden, waardoor er dus niks georganiseerd wordt voor de nieuwkomers. Ze heeft het dus een beetje moeilijk nu, maar 't is een lieve meid, dus ze komt wel op haar pootjes terecht!

Dinsdag: Mijn eerste dag les!
Even een verduidelijking: in tegenstelling tot in België krijg je geen les in grote aula's met het hele jaar, maar splitsen ze elk jaar op in groepen van een man of 30. Er zijn voor elk vak dus verschillende momenten waarop je les kan hebben, dus heb ik mij maar zo vrij gevoeld om zelf mijn ideale lessenrooster samen te stellen. Gisteren had ik dus pas les om 17h30, van professor Jésus... In Spanje is dit een frequent voorkomende naam, maar in België zo goed als onvoorstelbaar. Het vak dat ik ging volgen was Psicoterapias (psychotherapie dus) en reuzeinteressant. De prof had zijn naam niet gestolen want hij kon werkelijk heel begeesterend praten. Tot mijn verbazing begreep ik nog vrij veel van de les, dus op dat vlak zie ik het hier volledig zitten!

Ziezo, ik hoop dat dit jullie nieuwsgierigheid een beetje gestild heeft :-)
Ik probeer jullie op de hoogte te houden

Lieve zoen,

Ruth

Lisa en Hanne

Maar niet getreurd...

Toen papa vertrok had ik heel even om mijn kamer op orde te leggen, en toen kwamen Lisa en Hanne al aan in het station. Ze bleven het hele weekend om Sevilla (én mij natuurlijk) te bezoeken. Lisa is een vriendin die ik ken uit het vijfde jaar college en Hanne is haar zus. (foto: Hanne-Ruth-Lisa in de Reales Alcazáres)

Op vrijdag bezochten we de reales alcazares (In het paleis en de tuinen was het iets koeler dan in de rest van de stad), genoten we van een cocktail genaamd "Agua de Sevilla" (hier van moet en zál ik het recept bemachtigen: wat ik onthouden heb is dat hij onder andere bestaat uit: whisky, cointreau, cava, ananassap, een toefje slagroom en een beetje kaneel...) op een leuk terrasje.

We wandelden nog een beetje door het pittoreske Santa Cruz, waarna ik mij ging opfrissen op mijn kot. s' Avonds vond de eerste erasmusmeeting klaar en ik wou er helemaal klaar voor zijn. Vóór het moment van de waarheid aanbrak, mocht ik aanschuiven bij de paella-avond van de hostel van Lisa en Hanne. Het was een gezellige bedoening, waar we kennis maakten met leuke duitse en engelse toeristen.

Om 22h50 vertrok ik dan naar de Torre del Oro, alwaar de meeting ging plaatsvinden.

Nog nagenietend van de leuke vooravond snelwandelde ik dus naar de ontmoetingsplaats.

Daar aangekomen zag ik een heleboel jonge mensen, die blijkbaar al de spaanse gewoonte hadden overgenomen om iedereen 'dos besos' te geven wanneer ze beginnen praten.

Ik stond een tijdje te praten met franstalige Belgen, Spanjaarden, Fransen, Britten en véél Duitsers. Ik heb het gevoel dat ik hier dus niet enkel Spaans zal bijleren! Al bij al ging iedereen 'vroeg' naar huis, en bleven we nog over met een groep Leuvense studenten. Die bleken elkaar al een tijdje te kennen, maar ik besloot toch maar om nog met hen mee te gaan naar de Calle Bétis. Dé Place to be om uit te gaan volgens menig erasmusser.

Het was 2h30 op een vrijdag, en in tegenstelling tot een doorsnee vrijdag in een grote Belgische stad, was er overal maar weinig volk meer...

Dit viel tegen, maar na nog een uurtje praten en een drankje, was ik toch blij om te kunnen gaan slapen.

We hadden namelijk gepland om 's anderendaags de bus naar Cádiz te nemen, da's een leuk strandplaatsje aan de andalouzische kust. Ik nam lekker decadent, maar wél veilig een taxi naar mijn huisje om er de eerste nacht op mijn nieuwe kamer door te brengen. 5 uur later ging mijn wekker al over, en moest ik me klaarmaken voor een dagje aan het strand.

Met kleine oogjes kwam ik aan in het busstation, maar het werd niettemin een prachtige dag.

Wat was het lang geleden dat ik nog eens in mooie zee met prachtige hoge golven kon spelen!

Lekker lui lagen we een hele namiddag te zonnen. Na al die cultureel verantwoorde bezoeken eens schaamteloos genieten van zon, zee en strand! Zoals ik al zei genoot ik vooral van het water! Jaja, dat wil dan groot zijn en op erasmus gaan, maar amuseert zich nog het meest als ze het klein kind kan uithangen en in zee spelen!

's Avonds had de Hostel alweer een activiteit voorzien: eerst werden onze magen gespijsd in een heerlijke tapasbar, daarna werden we in een typisch spaans café verrast met een mooie flamencoshow. In tegenstelling tot het beeld van flamenco die je in de héél toeristische etablissementen krijgt, bestaat een écht flamencogezelschap uit minstens 4 personen.

De traditionele spaanse gitaar, de flamenco-zang, en in ons geval nog een mooie dwarsfluitspeler :-). Kers op de taart was een héél streng uitziende flamencodanseres, helaas had de batterij van mijn fototoestel me in de steek gelaten, dus heb ik geen angstaanjagende foto voor jullie in petto!

Zondags deden we het een beetje rustiger aan... Ik sliep uit, belde mijn broertje voor zijn verjaardag, en bleef rustig op mijn kot. Lisa en Hanne gingen de plaza España bezoeken en kwamen dan met ingrediënten voor spaghetti hierheen, zodat we eens de keuken aan een test konden onderwerpen. Resultaat: positief bevonden, we vonden het allemaal zalig om eens normale, niet-restaurant kost te kunnen eten!

's Avonds woonden we een traditionele Spaanse Corrida mee. Mijn gevoelens daaromtrent zijn nogal dubbel: Langs de ene kant vind ik het schandalig dat voor het plezier van enkele mensen 6 stieren op gruwelijke wijze worden afgemaakt. Het dier heeft geen ander lot dan rondlopen in de arena, en tevergeeft zich proberen te verweren tegen de toreadors met hun glitterkostuums.

Ik kon het dus niet opbrengen om, zoals veel mensen, enthousiast te applaudisseren en met witte doekjes te zwaaien als de stier omkwam!
Langs de andere kant kon ik ergens ook wel de schoonheid inzien van de sierlijke bewegingen van de toreadores, picadores, matadores, trocadores, of hoe ze dan ook mogen heten.

Ook de rituele sfeer errond heeft wel zijn charme.

Een dubbele ervaring dus, zoals ik al zei.

Ik ben blij dat ik het gezien heb, maar toch... Ik vind het niet koosjer dat deze praktijken bestaan, maar door er naar te gaan kijken ben ik toch ergens mee verantwoordelijk voor het bestaan ervan...

Nu zijn Lisa en Hanne ergens in Madrid, aan het wachten op hun vliegtuig, en heb ik er een rustige ochtend in mijn huisje op zitten...

Straks ga ik even informatie in de faculteit halen, zodat ik dan weet waar en wanneer mijn eerste les zal doorgaan... Ik denk dat ik me best op chaos voorbereid!

Un Saludo,

Ruth

Afscheid

¡Hola!

Zoals ik in mijn vorig bericht al zei, hadden papa en ik de laatste dagen nog tijd om een beetje aan sightseeing te doen:
Donderdagochtend bezochten we de Reales Alcazáres. Dit is een prachtig paleis, met een beeldschoon park erbij. Ik vind het één van de mooiste bezienswaardigheden van Sevilla!

Daarna bezochten we de Giralda-kathedraal. Op de foto zie je een detail van de kathedraal, zichtbaar uit één van de "vensters" als je de toren beklimt.

Na de siësta deden we nog een mooie wandeling door Triana, het stadsgedeelte aan de andere kant van de rivier en keerden we terug langs de plaza de Armas. Daar vind je een oud stationsgebouw, waarin nu een winkelcentrum huist (zie foto).

's Avonds sloten we de prachtige week af met een heerlijke maaltijd in één van de gezelligste restaurantjes in de stad.
Deze week was echt dé ultieme vader-dochter tijd. Het heeft ons allebei heel erg goed gedaan.
's Anderendaags was het dan ook zwaar om afscheid te nemen, anders dan toen ik thuis vertrok besefte ik nu wel dat ik écht 5 maand wegblijf van het vertrouwde België, mijn familie en vrienden.

Ook besef ik dat ik mijn ouders heel erg dankbaar mag zijn dat ze mij de kans geven om zo'n speciale ervaring op te doen. Dat ik met mama in augustus al naar hier kon komen om -al was het tevergeefs- een kot te zoeken. Dat papa het zag zitten om 2000 km te rijden, zodat hij kon helpen een kot te vinden én ik niet tonnen bagage naar de luchthaven moest zeulen.
Het was twee keer ook heerlijk om samen eens weg te zijn...

Duizend maal bedankt dus, ik zie jullie graag!

Ook bedankt aan iedereen die mijn blog volgt, het is leuk om weten dat jullie geïnteresseerd zijn in mijn avonturen!

Ik heb een KOT!

Dames en Heren,

Ik heb een kot!

Het was moeilijk om de beslissing te nemen, maar uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt.

Het huisje (en dus geen appartement in een flat) ligt op 10 minuten wandelen van mijn faculteit, ligt dicht bij enkele bushaltes en een fietspunt (over dit laatste zal ik binnenkort eens meer uitleg geven)...

Het huisje heeft twee badkamers, een keuken, een wasmachine, een zithoek, 3 slaapkamers (we zijn dus met 3 om het huisje te delen) en een dakterras.

Zoals je leest, is het dus vrij luxueus!

Even een paar foto's:

De badkamer, heel proper en modern...

Dit is mijn slaapkamer, voorlopig nog leeg en net :-)En tot slot de keuken... Met alles erop en eraan!

Vanaf nu heb ik hier dus een adres (zie "contact", waar ook mijn spaanse gsmnummer staat).

Het is een echte opluchting om nu mijn eigen stekje gevonden te hebben. Gisterenavond hebben we al mijn bagage in de slaapkamer gedropt en heb ik de sleutel gekregen. We hebben nu dus alle tijd om ongestoord de toerist uit te hangen...Zalig!

(Nu ik erover nadenk: We ZIJN eigenlijk ook toeristen!)

Dit is papa op een gezellig wandelpad naast de Guadalquivir, met op de achtergrond de Torre del Oro.

Op dat moment had ik net gebeld naar mijn 'kotbazin' om mee te delen dat ik beslist had, en we waren beiden heel opgelucht...

Op de foto rechts zie je de Plaza de España, een prachtig plein.

(Met een ongetwijfeld belangrijk gebouw, waarvan ik de functie gauw eens moet opzoeken!)

Nu en dan waait de nevel van de fontein genoeg opzij, zodat je lekker verfrist wordt als je naast de fontein staat...

Meer foto's kan je vinden als je in de linkerkolom op de link " foto's!" klikt...

Groetjes,

Ruth

Buscar un piso

¡Hola!

"Soy una estudiante erasmus y busco una habitacíon hasta febrero"

Dit zinnetje heb ik reeds talloze keren gebruikt in de vele telefoontjes naar eigenaars van 'un piso'.

In Spanje kennen ze geen systeem van kotenverhuur zoals in België. Er worden daar appartementen (pisos) verhuurd met verschillende slaapkamers, en enkele studenten huren dan samen een 'piso'. Overal verspreid in de universiteitsgebouwen hangen zoekertjes van studenten die nog een laatste flatgenoot zoeken. Helaas is hun reactie meestal niet enthousiast als je hen vertelt dat je maar wil huren tot in februari!
Begrijpelijk doch frustrerend!

Gelukkig is er de S.A.C.U.! Dat is een soort dienst van de universiteit om studenten te ondersteunen, onder andere ook voor huisvesting. Ginder heb ik een hele waslijst aan adressen gekregen, en dus naar alle adressen braaf getelefoneerd.

Meer dan de helft konden we al schrappen omdat ik maar een half jaar bleef, of omdat ze reeds verhuurd waren!

We hebben deze twee dagen 6 appartementen bezocht, enkele hele mooie, maar ook enkele schandalig dure (prijs-kwaliteitverhouding zo ongeveer afwezig).

Deze bezoekjes hebben ons, naast veel pijn in de beenspieren (we doen graag alles te voet), gelukkig toch iets opgeleverd...

Momenteel twijfel ik tussen twee appartementen die op alle gebied aan elkaar gewaagd zijn.

Het belooft dus een woelige nacht te worden!

Adiós,

Ruth

P.S. Tussendoor doen we ook nog wel eens iets anders... Eten namelijk!

Na het eten moeten we dan natuurlijk weer naar het hotel wandelen, en vandaag hebben we zo een stukje van een generale repetitie van een spektakel opgevangen... Morgen om 22h is de voorstelling, wij zijn al vast benieuwd!

Vertrekken en Aankomen...

06/09/2008, 09h08, Rekkem...
Uiteindelijk is het dan zo ver... De hele auto volgeladen.
De magen goed gevuld. Van iedereen afscheid genomen. We vertrekken!
Hoewel ik had gedacht heel emotioneel te worden, besefte ik totaal niet dat ik het vertrouwde Rekkem nu 5 maand achter mij ging laten! We vertrokken met luid getoeter richting Frankrijk, om ter hoogte van de eerste afrit te beseffen dat ik mijn jas, en papa zijn gsm vergeten was.
Dan maar terugkeren! Al gauw stond ik weer voor de deur, om mama en david nog eens een extra dikke knuffel te geven, en nog heel wat dingetjes meer mee te graaien dan enkel de jas...
Tweede poging dan maar! Weerom met getoeter.

We reden de hele dag flink door. (of laat ons eerlijk zijn: PAPA reed de hele dag flink door, er was geen file, maar ik vond het toch vrij druk op de Franse wegen, waardoor ik dus mijn kans niet durven wagen heb).
Tegen acht uur 's avonds waren we al over de Spaanse grens en namen we een afrit in het surfersstadje "Zaroutz" (iets over San Sebastian). Het zag er best wel sympathiek uit, maar helaas was er voor ons geen plaats in de herberg :-).

Na een helse zoektocht vonden we in een naburig dorpje toch ergens een één sterren hotelletje met een kamer vrij, in een godvergeten vallei. We maakten er met veel enthousiasme gebruik van het restaurantje, alwaar we het voorrecht hadden een fles wijn in grote 'bokaal' glazen te nuttigen -Ik hoef je er niet bij te vertellen dat we deze nacht heel goed geslapen hebben.

07-09-'08, 09h30, Orio (vermoed ik :-) )
Na een deugddoend (en zéér voordelig) ontbijt vertrokken we voor onze tweede etappe, met als eindbestemming Sevilla.
Ik had al mijn moed bijeengeraapt (of laat ons zeggen: mijn eergevoel kwam de kop op steken)en besloot toch eens achter het stuur te kruipen. Het begon heel vlot en goed, tot plotseling de autosnelweg tot een einde liep EN ik verder moest over een col door de bergen.
Ik moet zeggen, het was een -bij momenten toch ook spannende - fijne ervaring om eens zo'n beklimming te doen! Hoe dan ook, de reis ging verder, gelukkig dan toch weer over autosnelwegen. Aangezien het zondag is hadden we sommige wegen bijna voor ons alleen: zalig! We hebben dus opnieuw heel vlot gereden. Meer valt daarover niet te zeggen, behalve dan dat het binnenland van Spanje PRACHTIG is.

Nu (23h 's avonds, in SEVILLA)zijn we in het hotel eens de wifi-faciliteiten aan het keuren, na een lekkere tapasmaaltijd in de vertrouwde Bar Europa (de hambuergesitas waren weer heerlijk) en een deugddoende avondwandeling door deze mooiste stad ter wereld!

Slaapzacht,
Ruth