La Despedida (afscheid)

Hola!

Velen zullen terecht opmerken... 'je bent nu toch al een tijdje terug in België!?'. Terecht!

Maar toch wil ik -eveneens terecht- nog even verslag uitbrengen van mijn laatste fantastische dagen in Sevilla.

DONDERDAG:

Terwijl ik nog zit te studeren - lekker gestresseerd- aan mijn laatste, onmogelijk lijkend examen, komt plots Rosa, mijn kotgenote mijn kamer binnen. Na een half jaar superasociaal voor de tv zitten en vrijwel nooit uit zichzelf tegen mij te praten, wil ze nu weten wanneer ik precies vertrek én wil ze een foto van ons beiden. Klein detail: het is de eerste keer dit jaar dat ik haar tijdens de namiddag in gewone kleren zie, en niet in haar babyroze piama! Die make-up, die heeft ze altijd... En haar haren, die maakt ze ook altijd op. Vaak zelfs 's avonds een uur voor ze gaat slapen.

Jaja, ik geef toe, op dat vlak is Leuven een verademing! Maar toch, hier bij kan ik jullie nu een idee geven van de irritantste kotgenote ooit :-).

Goed, die donderdag ging ik ook nog examen gaan doen... Half ziek!

Die woensdag was ik immers vol moed, en caffeïne... Zoals iedereen diep van binnen wel weet is veel caffeïne niet gezond, en dat heb ik die nacht aan de lijve ondervonden!! Ik kon bijna niet slapen en was donderdag dus stikkapot...

In plaats van het gehoopt grote feest, werd ingeruild voor een rustige nacht op kot met een versgeperst fruitsapje, en.... mijn kotgenote! We hebben nog een heel eind zitten praten die avond... Dat was wel het laatste wat ik verwacht had die week.

Hier nog een foto van Mar, een vriendin van psychologie: samen hebben we geprobeerd ons door de grote gemene cursus van mijn laatste vak te slaan... (Wat ons dan uiteindelijk toch gelukt is ook).

VRIJDAG

Tweede poging om het einde van de examens te vieren. Nog eventjes informatie halen op de faculteit, lunch met zelfde Mar en andere psycho-dames, en daarna... Zoals het wel past in Sevilla: GITAAR! Van de late namiddag tot 's avonds in een parkje in Santa Cruz (de oude joodse wijk). Na het avondeten trokken we met nog wat vriendinnen naar 'la Carboneria', zowat alle flamenco foto's die reeds op mijn blog verschenen werden daar genomen.
Na het officiele optreden gingen we buiten zitten op een pleintje, waar mijn flamencovriend op nieuw aan het gitaar spelen sloeg... Vergezeld door: de huiszanger van la Carboneria...
Ik heb waarschijnlijk 100 foto's van die man, en dan stond die opeens naast mij te zingen...
Zalig...
We sloten de avond af in café Urbano, met een partijtje pool, waar ik naar goede gewoonte goed speel, maar dan uiteindelijk de zwarte bal in het verkeerde gaatje schiet :-).

ZATERDAG

Na een korte nacht word ik wakker... Wetende dat ik nog mijn valies moet maken, douchen, en een uur later naar de faculteit moet, alwaar ik afgesproken heb met Ernesto, de Spaanse vriend die volgend jaar naar België komt.

Eerste gedachte: oeioei mijn maag. Tweede gedachte: Dit is mijn laatste dag Sevilla. Derde gedachte: Dit besef ik eigenlijk niet echt, ik voel me net zoals elke dag. Vierde gedachte: OEI OPSTAAN!

Deze laatste dag was voor mij gewoonweg ongelofelijk:

-'s middags paella eten bij een echte spaanse familie.

-In de namiddag (laat ons zeggen om 17h) kwam papa aan en gingen we met nog enkele vriendinnen samen een terrasje doen. Daarna een leuke vooravond met Ester (helemaal rechts op de foto), mijn andere kotgenote-en-huisbaas. We gingen samen -meer dan- iets drinken, met enkele van mijn en haar vrienden. Verder beloofde ze me een slaapplaats tijdens de feria de Abril (29 april tot 5 mei ga ik even terug naar Sevilla voor een flamenco evenement, en vooral om iedereen dan nog eens terug te zien).

's Avonds begon het pas echt helemaal: ik had een heleboel vrienden uitgenodigd bij mij thuis, om iets te drinken en wat pizza's te knabbelen. En ... ze hebben zich van hun beste kant getoond... De gekleurde muts op mijn hoofd was onder andere een kadootje van hen. Ook gaven ze mij een gigantische kaart, met van iedereen een lief tekstje erop... Dingen om nooit te vergeten!
Hier is Laure bezig iedereen van een traantje onder zijn oog te voorzien :-).

Maar erasmus zou erasmus niet zijn als er geen dansen meer aan te pas zou komen: We belandden opnieuw in Jackson, waar ik ook al mijn verjaardag vierde. We danstten er op los tot sluitingstijd... tot het einde van mijn Sevilla-tijd.

Maar!
Voor mij is dit geen ADIOS maar een HASTA LUEGO (tot ziens)